Patron KWP w Szczecinie
W roku 100. rocznicy utworzenia Polskiej Policji Państwowej uhonorowano komisarza Tadeusza Starzyńskiego odsłonięciem w KWP w Szczecinie tablicy pamiątkowej upamiętniającej jego postać. Jest on patronem zachodniopomorskich policjantów.
Kapitan Tadeusz Starzyński ps. Ślepowron (1903 – 1970) – komisarz Policji Państwowej (PP), kapitan Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, Cichociemny. Służył w Oddziale II Sztabu Komendy Głównej Armii Krajowej. W 1945 roku aresztowany, brutalnie przesłuchiwany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego.
W 1925 r. wstąpił do Policji Państwowej i początkowo pełnił służbę na posterunkach powiatu zamojskiego i węgrowskiego. W 1928 r. został przeniesiony do Lublina na stanowisko komendanta jednego z komisariatów. W tym okresie ukończył także kurs instruktorski i uzyskał kwalifikacje na wykładowcę w szkole policyjnej. Od 1929 r. w stopniu aspiranta był wykładowcą prawa i dowódcą kompanii w Mostach Wielkich. Awansowany na stopień podkomisarza, od marca 1936 r. pełnił służbę w Wydziale I KG PP, a następnie w Urzędzie Śledczym Komendy Wojewódzkiej PP w Warszawie. Po klęsce wojny obronnej 1939 r. przekroczył granicę węgierską i został internowany. Następnie przedostał się do formującego się we Francji Wojska Polskiego i kolejno do Wlk. Brytanii. W grudniu 1942 r. został zaprzysiężony w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. W nocy z 8/9 kwietnia 1944 r. został desantowany na placówkę odbiorczą Jodła 1, niedaleko stacji kolejowej Dobieszyn w powiecie kozienickim. Działał w Oddziale II Informacyjno – Wywiadowczym KG AK, gdzie zajmował się sprawami niemieckich organów bezpieczeństwa w Wydziale Kontrwywiadu i Bezpieczeństwa (komórka „997”). Po wojnie podjął pracę w Ministerstwie Poczt i Telegrafów i najprawdopodobniej działał w strukturach WiN i Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj. Został aresztowany przez Służbę Bezpieczeństwa w listopadzie 1945 r. i poddany brutalnemu śledztwu. Na skutek tortur został trwale okaleczony. Tadeusz Starzyński dwukrotnie usiłował popełnić samobójstwo. W 1947 r. został skazany na karę śmierci, zamienioną kolejno na 15 i 10 lat więzienia. W 1955 r. zły stan zdrowia spowodował wysłanie Tadeusza Starzyńskiego na urlop na leczenie. Nie wrócił więcej do więzienia. W 1958 r. Zgromadzenie Sędziów Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie uchyliło zapadłe wyroki i umorzyło postępowanie karne przeciwko Tadeuszowi Starzyńskiemu. Tadeusz Starzyński zmarł w 1970 r. w Warszawie.
